Ne zordur bir kedi bırakıp gitmek!

İstanbul’un ilk karı düştüğünde bu yıl. Ve ben üşümüş, Üsküdar iskelesine vardığımda. Tekir bir yavru karşıladı beni. Sıcak, besili ve pek sokulgan, Gemicilerin ayakları dibinde devrilip şımaran.

Ne zordur bir kedi bırakıp gitmek!

Ä°stanbul’un ilk karı düÅŸtüÄŸünde bu yıl.
Ve ben üÅŸümüÅŸ, Üsküdar iskelesine vardığımda.
Tekir bir yavru karşıladı beni.
Sıcak, besili ve pek sokulgan,
Gemicilerin ayakları dibinde devrilip şımaran.

Åžifa hamamının buharlı sokağını geçip de az daha gidince,
Kütükleri taşıyan adamla burun buruna gelip de,
Kıvrılınca sokağı, yine kediler vardı her yerde.
TaÅŸ duvarların dipleri, pencere pervazları, turunç aÄŸacının tepesi.
Süslü ferforje kapı, kimi dışarıda kimi içeride sürüsüyle.
Teneke kovalayan, kuru yaprakla oynayan, kuyruÄŸu çevresinde atlayıp zıplayan.
Pinekleyen. Titreyen. Kıpırdamayan.
Siyahbeyazın gözü akmıştı, sarmanın salyası iltihaplıydı.
Duman patilerinin birini kaldırıp birini değdiriyordu ıslak parke taşlarına.
Ceplerime sosis, ciÄŸer, kuru mama veya ne bileyim bir parça peynirli poÄŸaça koymadığıma ne denli üzüldüm.
Geceki karın soÄŸuÄŸundan silkinip çıkmışlardı hepsi ortaya.
Her birinde elim yüreÄŸimde, gitmekle kalmak arasında.
Korsan, kısakuyruk, topal, üçayak, ÅŸaşı, aksırık ve baÅŸkaları.
Ä°nsan peÅŸinde koÅŸan, insanın içine kaçmak isteyen kedileri Üsküdar’ın.

Şemsipaşa, Şifa, Mahkeme sokağı,
türbeler, mermerciler, mühür dükkânı,
soÄŸuk zemzem suyu, sürme, hüdayi ÅŸifa ÅŸerbeti,
Adak sokağı, edeple gelen lütufla gider, sabır çeken tespihler, kuÅŸ konmaz cami, ne çok cami, Huylu sokağı, kurban çıkmazı, misvaklar, denizi gören yokuÅŸ koridorlar, kedi paspası, bedava kedileri Üsküdar’ın.
Canım bir bardak tarçınlı salep istediÄŸinde, üzerinde kalın kaymak ve dumanı tüten.
Eldivensiz ellerim sıcak porseleninde.
Ve kulaklarım ister istemez uğultusunda,
Yan masada süregelen sıkı pazarlığın.
Elli milyon dolara kapatılmak istenen zavallı bir ada.
Tamamı iki bin dönüm, kaça kapatılır, komple alınırsa, küçük hesap, tecrit etmek gerekecek, kolay orası çözülür, adam Arap BirliÄŸi BaÅŸkanı.
Kim bilir neresinde, bitiremedikleri güzel Ä°stanbulumun?
Metrekaresi yüz dolar, altı bin dolar ve bilmem kaça olan ÅŸeylere takıntılı, hırslı kafalar.
Ağızlardan tükürükler saçılıyor pazarlıkta.
Yumruklar iniyor masaya. Titriyor salep fincanım.
Bu kadar yeter. ÜÅŸümeliyim ben yine.

Bu karlı günde buza kesen, gözlerini kırpıştıran kedilerden dolayı beni de üÅŸüten ayazı Üsküdar’ın.
Dünyanın sonu rivayet edilen bu ÅŸaibeli gününde.
Kediler umarsız, kediler bedava ve pazarlıksız.
Bir avuç kuru mama serperse eÄŸer biri.
Ilık bir el okşarsa sırtlarını ara verip yoluna.
Ve ben her kedide gitmekle kalmak arasında.

Aziz Mahmud Hüdai Hazretleri Türbesine vardığımda,
Kediler türbenin içinde, önünde ve çevresinde.
Hasta, inleyen çocukların, ümit eden kadınların ayakları arasında.
Zeytin, GümüÅŸ, Pamuk ve Zilli.
Ama tek tanesi var ki.
Atkıma tırmanıp paltomdan içeri girmek isteyeni.
ÇiÄŸ et kokan nefesi nefesimde. Sıcağı ikimize de yeten.
Tırnakları atkımda, paltomda ve her yanımda.
Akşam olup son vapura yetişme zamanı geldiğinde.
Ah, bilen bilir. Ne zordur bir kedi bırakıp gitmek.
Hele ki içimdeyse ve tam da Aziz Mahmud Hüdai türbesinin giriÅŸinde.
Dua eden kadınların ellerine dikerek gözlerimi, onun gözleriyse benim kararsız ve titrek ellerimde.
Ayakkabılarımı giyerken. O gururlu, kuyruk dik. Sanki hiç yaÅŸanmamış onca duygu.
Bir parçam türbenin yeÅŸil demirinde.
Üsküdar’ın sımsıcak kedilerinde, bu karlı günde.

öykünün ev hali...fusun çetinel.....alıntıdır.